In de film Nostalghia van Andrej Tarkovsky komt een zogenaamde gek voor. Hij houdt een redevoering midden in Rome.
Op een groot paarden standbeeld geklommen, overziet hij een nog groter plein.
Zijn toespraak is minder verward dan je verwacht.
“De mensheid, de gezonde elite, heeft ergens een verkeerde afslag in de geschiedenis genomen en zij moet hand in hand met de niet gezonden terug naar een waardige samenleving.”
Daarna steekt hij zichzelf in brand.
Actueel natuurlijk, zo’n verkeerde afslag.
Elke dag ervaar ik dat het kapitalisme in haar eigen staart bijt en dat er meer sturing in de samenleving noodzakelijk is.
Een optredende overheid gewenst is.
Het mensbeeld van het liberalisme schiet schromelijk te kort. Teveel competitie en te weinig solidariteit. We worden geregeerd door systemen en instituties en luisteren te weinig naar verhalen van mensen. De verhalen van de onzichtbaren. De gek in de film van Tarkovsky. De gele hesjes. En dus zegt Pierre Rosanvallon: “zoek naar de onzichtbaren en hun verhalen” (Groene Amsterdammer 17.10.19).
Alleen dan kunnen burgers zich weer herkennen in de politiek.
“Bij Boeing nemen de mensen het werk van de robots weer terug” stond er in de Volkskrant (15.11.19). En niet alleen bij Boeing, maar ook bij autofabrikant Tesla en het volledig gerobotiseerde hotel in Japan is zoiets gaande.
Een leuk bericht vond ik, omdat er, als we als samenleving zelf niet de technologische ontwikkelingen willen sturen (hebt u behoefte aan een zelfsturende auto?), kennelijk toch een grens is.
Recente voorbeelden van systeemsturing zijn onze belastingdienst met zijn verkeerd opgelegde toeslag terugbetalingen. Blinde actie naar onschuldige burgers. Ander voorbeeld: de bombardementen in Irak. Onderzoek en wachten op onderzoek via een systeem verschuift de verantwoordelijkheid en maakt burgers en politici amorf. Dit alles schaadt de overheid en de politiek. Het vertrouwen in en op de overheid (Trust en Confidence, zie Alex Brenninkmeijer in “Moreel leiderschap”Prometheus 2019 Amsterdam) krijgt een knauw.
Maar ik ben lid van de stadsdeelcommissie Amsterdam-Oost en ik ben actief voor IJburg/ZBE voor bouwplannen, jeugd, verkeer, honden, parken en baaibuurten, noem maar op.
Wat doen we dan in EYE ? bij Boeing ? of in Irak ? zult u zeggen.
Het Bosje.
Het Systeem.
Ik kreeg van een bewoner een melding dat een vrij grote struik onder aan de Nesciobrug aan IJburgzijde zo was uitgegroeid dat deze het zicht op een druk fietskruispunt ontnam. De bewoner had daar 2 jaar geleden een vrij ernstig ongeluk meegemaakt (een verhaal !). Toen was deze struik onmiddellijk daarna gesnoeid.
Deze melding gaf ik door, na een eigen inspectie van de situatie, in een gebiedsoverleg en verzocht dit snel ter hand te nemen voor de veiligheid ter plekke.
U begrijpt wel waar dit naar toe gaat waarschijnlijk? Jawel hoor, toen ik na 3 weken(!) informeerde naar de gevraagde actie, kreeg ik de mededeling dat het opgenomen zou worden in het snoeiplan voor de zomer 2020……?! Niks directe afhandeling. In het systeem gebracht! Het ging om veiligheid!
Bewoner in de mist.
In de vorige eeuw werkte ik bij het stadsdeel Amsterdam Noord. Daar werden alle redelijke verzoeken van bewoners binnen drie dagen geregeld door een speciale uitruk- onderhoudsploeg.
Maar ja dat was in een echt bestuurlijk stelsel.
In dit knullige stelsel moet je als vertegenwoordiger van bewoners de zaken soms wat groter maken dan ze zijn.
DAT BOSJE ZAL OP KORTE TERMIJN GESNOEID MOETEN WORDEN.
Ze mogen me desnoods voor gek uitmaken.
(Maar ik ga niet zo ver als de gek van Tarkovsky!)
